We zijn onderweg naar de lente, onderweg naar carnaval, en via de vastentijd onderweg naar Pasen.
Voor ons – een samenwerkingsverband van de Zorgcoöperatie Ravenstein in de persoon van Willie Peters, samen met Doortje van de Mee, Theo Gallé en Leon Teubner – aanleiding om u uit te nodigen ‘onder den kastanjeboom’: de plek om eens rustig na te denken, samen luisterend, kijkend, en pratend over het leven. Dit doen we aan de hand van film (Dirk de Wachter over vertroostingen), muziek (Symphony of sorrowful songs van Gorecki) afbeeldingen (o.a. van Chagall).
Het thema dit jaar is: ‘Leed doorleven’.
Wij willen u graag ontmoeten op drie woensdagmiddagen, namelijk op:
22 februari, 8 maart en 22 maart.
Wij komen samen in de zaal van de Valkenburcht, telkens van 14.00 tot 16.00 uur, inloop vanaf 13.45 uur. Meedoen, koffie en thee zijn gratis.
Wij denken dat een ontmoeting van 25 gasten optimaal is. Daarom is het slim om niet te wachten met je aan te melden, maar doe dat zeker vóór 15 februari.
Doortje van de Mee zorgt voor de administratie: geef je bij haar op,
( of via whatsapp 06-28545146, of mail naar dvdmee@hetnet.nl
Thema: Het leed doorleven.
Het leed dat ons overkomt
van binnenuit of van buitenaf,
in welke vorm dan ook,
dat ons aandoet en raakt
en diep bewogen maakt …
dat bezinnen en overwegen.
Leed doorleven heeft een dubbele betekenis:
met het leed van onszelf en van de ander leren leven,
maar ook ons door het leed,
dat onlosmakelijk met ons leven verbonden is
laten vormen en omvormen.
Bidden, zingend, klagend, en smekend,
komen we intenser bij ons Leven,
dan het leed wegrationaliseren of verdringen
of oplossen met alle geweld.
Er kan iets gebeuren, er kan iets vrijkomen,
als we verstillen in de hoop gestild te worden.
Het leed kwam telkens op mij aan.
Onmogelijk om het af te weren.
Met geen tranen te bezweren
‘k had het anders lang gedaan.
Toen ging het boven op mij staan
Tot ik stil lag zonder wenen.
Duldend wachtend moest ik leren.
En toen eerst is het heengegaan.
Dat is nu al een poos geleên.
Ik zie het nu van verre nog.
En ik begrijp niet, waarom toch
Ik toen zo leed met veel geween.
Kamp Amersfoort 1942
Titus Brandsma
