Een prachtige brief van Mgr. Mutsaerts – over de katholiek wijsheid van ‘en-en’!
De katholieke Kerk denkt niet in jaren, maar in eeuwen. Zij neemt tijd voor de bouw van
kathedralen, ze bewaart wijn tot hij oud genoeg is om perfect op smaak te zijn en om heilig
verklaard te worden moet je doorgaans een eeuw dood zijn. En kijk, in een tijd waarin alles
razendsnel gaat, stelt de Kerk op 7 september 2025 een jongeman voor die een eeuw dood is, maar
springlevend blijkt. Dat is haar eeuwige stijl: langzaam genoeg om tijdloos te zijn.
Pier Giorgio Frassati was geen bisschop, geen theoloog, geen martelaar die in een Romeins circus
zijn bloed verloor. Hij was een student, een bergbeklimmer, een jongeman met rozenkrans én
rugzak. Zijn heiligheid lag niet in het overwinnen van leeuwen in Circus Maximus, maar in het
overwinnen van zichzelf: het dragen van armoede die niet de zijne was, het beklimmen van bergen
die meer geestelijk dan geografisch waren. Het wonder is niet dat hij werd heiligverklaard, maar dat
wij verrast zijn dat zulke mensen bestaan.
Wie vandaag als nieuweling onze kerken binnenwandelt – enigszins schuchter, vaak met meer
vragen dan antwoorden – ontmoet in Frassati een vriend. De Kerk ontvangt nieuwelingen zoals een
oud huis een nieuwe gast ontvangt: met muren die eeuwenlang stormen hebben getrotseerd, maar
met een open haard die nog altijd warm brandt. En Frassati is daar, jong, vrolijk, een pijp rokend,
uitbundig lachend, trouw op zondag de handen vouwend tot gebed om daarna de handen uit de
mouwen te steken om de armen bij te staan en met de rozenkrans in de hand bergen beklimmen. Dat
is precies wat de ‘nieuwe katholieken’ zoeken: geen museum, maar een levend geloof. Iemand die
laat zien dat je tegelijk vrolijk én ernstig kunt zijn, modern én traditioneel, speels én vroom. De
heiligverklaring van Frassati zegt tegen onze jongeren: heiligheid is niet voor engelen, maar voor
jou.
En de seculiere wereld? Die lacht vaak om de Kerk zoals je glimlacht om je oma die nog steeds
brieven met de hand schrijft. Maar juist die wereld kan niet ontkennen dat Frassati’s verhaal als een
speld in de ballon van modern cynisme prikt. Want hier is een jongeman die studeerde in Turijn, die
sportte, die genoot en … die niet bezweek voor de verleiding van gemakzucht en egoïsme. Hij
leefde kort, maar zo volledig dat zijn dood meer leven uitstraalt dan de carrières van de meeste rich
and famous.
In een wereld die de jeugd vergoddelijkt maar tegelijk vernietigt met nihilisme, verheft de Kerk een
jongeman tot altaar. De Kerk zegt niet: “word zoals hij omdat hij perfect was”, maar doe zoals Pier
Giorgio: word heilig! Wil je gelukkig worden, streef naar heiligheid! Het is passend dat Pier
Giorgio Frassati juist anno 2025 – een jaar van verwarring en onrust – heiligverklaard wordt. Want
hij laat – net als Carlo Acutis – zien dat het mogelijk is. Dat is de blijvende les van deze nieuwe
heiligen: dat je tegelijk kunt lachen en bidden, klimmen en knielen, feesten en vasten. In een tijd die
altijd kiest tussen of-of, verkondigt Frassati de oude katholieke wijsheid van én-én. En misschien is
dat wel het mooiste van alles: dat een jongeman die in 1925 stierf, in 2025 de meest moderne figuur
in de Kerk blijkt te zijn.
+Rob Mutsaerts
